rio - 32

zaman geçti, sardunyalar sarardı ve büyük yeşilliklerle, limon ağaçları, yeşil orkideler, sırıtan sansarlar ve dirsek kemiklerinden boynuna doğru yürüdüğünü düşündüğü hamam böcekleriyle parkın ortasına vardı. güneş tepede, rom eksik ve kalbinin tam üstündeki yeşil taşlı broşun rengi küflenmekteydi. şeytan diye düşündü, aynı yerlerden, aynı hızla geçebilse, yanında olsa ve belinden tutup ileriye doğru ittirse, parkın engin yeşilliklerinin başlamadığı yerlerde, çalılıkların içinde ellerinde kalan son parayla alınmış içkiler ve tozlarla sevişiyor olurlardı. güneş ve ısırgan otları kollarını kesiyor, gözlerinin altında biriken ter damlaları göz yaşıyla buluşup yanaklarını yakıyordu, kum rengi saçlarının arasına adını bilmediği toz pembe dallar, at kestanesi polenleri, küçük bok böceği larvaları karışmıştı, taşımak zorunda olduğu yük giderek ağırlaşıyor, bacaklarına sardığı plastik paketler etini yiyor ve pantolon giymekten nefret ediyordu. vacio'yu geride bıraktığı düşüncesi aklına terlemiş, ıslak gömleğiyle seviştiği kadınların üzerinden kalkan manuel'i getiriyor, ağlamaklı oluyor ama kendini tutuyor ve yanan yanaklarına dokunuyordu. kendini bildi bileli hep amacı doğrultusunda gitmişti ama amacının ne olduğunu hiç bilememişti, amaç hep beelzebub'ları, taşları, çalıntı yüzükleri ve annesinden kalma eşarplarıyla bembeyaz bir bulutun içinde flu bir halde görünüyordu, hep vardı, oradaydı, ama ona varan yolda düşüp kalkmak, kadınlarla öpüşmek ve manasız şakalara sırıtmak, içmek ve aydınlanmak, krem rengi perdeleri olan odaların içinde yusyuvarlak bebekler öldürmek ve meyve bıçakları biriktirmek hep daha tatlı gelmişti. şimdi tatlılık yoktu, kesif bir idrar kokusu, hiç ötmeyen kılıç kırlangıçları, gece olunca beliren büyük gözlü turuncu baykuşlar ve ateş yakmaktaki beceriksizliği; önünde büyükçe, irisi olmayan gözlerle ona tepeden bakan bir canavarı andıran amacıyla karşı karşıya bırakmıştı. yol azalıyordu.

rio - 31

yeşil kanepede huzursuz bir şekilde ve gözümde gelecekten gelmişçesine dünyanın tüm sırlarını bilir bir ifadeyle oturuyorum, pepe ve ben rom içerken manuel neyin döndüğünü anlamadığı, ve aşikar şekilde pepe'den ödü bokuna karışacak şekilde korktuğu için su içmekle yetiniyor. odaya rüzgarla beraber deniz kokusu girdikçe biraz daha gevşiyorum ve eninde sonunda bacaklarımı elektrikli testereyle kesmeye kalkışmadıkça, ki bana ihtiyacı olduğunu düşündüğümden bunu yapmasının mantıksız kaçacağını biliyorum, korku duymanın gereksiz olduğunu kavrıyorum.

niñita, diyor bana pepe, suratındaki o iğrenç sırıtış nasıl olur da asla silinmez diye düşünürken. como lo hiciste diye soruyor, aptal aptal manuel'e bakıyorum, büyükçe bir kunduz yutmuşçasına bir ifadeyle. nasıl yaptın, onu merak ediyor, diyor. üzümü yiyip, bağını sormamasını söylemek istiyorum fakat duvarlarında delacroix'nın kanlı tablolarının kötü reprodüksiyonları asılı, duvar köşelerindeki boyaların tırnak izleriyle çıkartılmış olduğu, masasında 81 model bir beretta'nın durduğu bu içinde bulunduğumuz evde ağzımı kapalı tutmamın gerekliliği aşikar görünüyor.

uyuzun tekiydi, diyorum. ne pepe'ye ne manuel'e lavantalardan, zümrüt broşlardan ya da beelzebub'dan bahsetmeyi düşündüğümden, ya da bünyemde bulundurmakta olduğum ve anlatmayı becermekten pek hoşlanmadığım bu duyguları açığa çıkarmama gerekliliğinden, basit mazeretler sunmayı uygun buluyorum.

aldatıyordu diyorum, eve para getirmiyordu. kalçalarımı sıkıştıran müşterilerin olduğu boklu bir barda garson olarak çalışmanın getirdiği parayla geçimimizi sağlayamadığımızdan bahsediyorum.

pepe yine sırıtıyor. claro, diyor, o kadar tozu kıçınıza sokmadığınızı düşünüyorum çünkü.

ne miktarda kullandığımızdan nereden haberdar olduğunu sormuyorum kendime. romumdan bir yudum daha alıyorum ve şeytan'ı içimdeki küçük iblis kadının öldürmemi söylediği ve benim de bunun üzerine harekete geçtiğimden, bittabi bahsetmiyorum.

rio - 30

şeytan'ın küçücük, erimiş ve irkilmiş vücudunu karanlık yeşilliklere, ormanın kuytu köşelerine doğru sürüklüyoruz vacio'yla. nedenini bilmeksizin, verdiğim karar ve işlediğim suçun yanımdan ayrılmayan bu yaşlı köpekle bir ilgisi olduğunu düşünüyorum; bana boz rengi tüyleriyle, açık kırmızı dilini dışarı çıkararak bakarken. sırrımı paylaşacak bir canlı olması beni biraz olsun rahatlatıyor.

huzursuzluğum ve endişemin sebebi birlikte yaşadığım adamı soğuk kanlılıkla öldürmekten ileri gelmiyor; tersine, aldığım karardan mutluyum ve pişmanlık duymuyorum. huzursuzluk bende kadim yılların yorgunluğuyla vuku buluyor; her yerimde o, kollarımdaki bezginlikte, ellerimin tutmayışında, yaptığım her yanlışı bilerek ve isteyerek, çevreme değil, kendime zarar verme dürtüsüyle yapmakta, boğazımda düğümlenen bir mango büyüklüğündeki yumruda, içimden çıkan, susturamadığım, durduramadığım o canide, o, kendinden başka kimseden nefret dahi etmeyen aşağılık kadında.

şeytan'ı okyanusa atma fikrinin onu toprağın altına gömmekten daha kolay fakat bir o kadar da beni korkutan bir tarafı olmasından, bunca zahmete girmem. vücudu bulunur kaygısından öte, okyanusa duyduğum büyük saygıdan, onu incitmenin bir yerde çok da yükseklerde olmayan ruhumu daha da lanetlemesinden duyduğum müthiş endişe, terör. onu ait olduğu yere, yeraltına kapatmak da, doğru şeyi yaptığımı hatırlatıyor bana.

rio - 29

uzun süredir salonun nemli, uhumsu ortamında oturuyoruz, pepe odanın bir o kenarına, bir diğer kenarına sıçrıyor, saçlarını karıştırıyor, manuel kahraman edalarında, ne olup bittiğini anlayamadan, terlemiş vücuduna yapışmış gömleğiyle güvenini pazarlıyor, bense pepe'nin beni mıhladığı yerde sabit duruyor, çiçekli sabahlığımın ipleriyle oynuyorum.

pepe plan yapmaya uğraşıyor, belli ki şeytanın ölümüyle kendisine gereken yeni, cesur taşıyıcıyı bulmuş durumda ve güney amerika'nın akla hayale sığmayacak uyuşturucu pazarının içine beni de sokma konusunda fikrimi soracağa pek benzemiyor. sabahlığımın yolunmuş ipleriyle oynarken öğle yemeğinde içtiğim kahveleri ve yediğim sulu yoğurtları düşünüyorum; ve kanıma kokain karışmadıkça duyduğum huzursuzluğu hissediyorum, bunun zor olacağını biliyorum fakat pepe'ye bağımlılığımı anlatmanın daha da yıldırıcı olacağının farkındayım. sakinliğimi bozmamaya çalışıyorum, pepe'nin gözleri üstümde odaklanıyor.

el parque, diyor manuel'e, bir parktan bahsettiklerini anlıyorum, gerisi anlamsız laf öbeklerinden ibaret geliyor, fakat manuel'in güvensizce ve endişeyle başını salladığını görebiliyorum. ella no es apto, diyor manuel, başını iki yana sallıyor, tırnaklarını yiyor, gömleği her zamankinden daha ıslak ve yüzündeki dehşet ifadesi ona ilk defa fark ettiğim bir şehvet katıyor. gerçekten korktuğunu hissediyorum.

aniden önümdeki alçak sehpaya elimle vuruyorum. saçlarım havalanıyor, ani hareketimle iki adam irkiliyor, fakat benim yüzümdeki ifade değişmiyor. bakkaldan süt almaya çıkmışçasına bir sakinlikle bildiğim dilde konuşmalarını yoksa beni dahil etmeyi planladıkları hiçbir işi yapmayacağımı, üzerimden kolayca geçecekleri bir orospu olmadığımı söylüyorum. pepe'den bir bardak rom istiyorum ve az kalmış olmasının beni ilgilendirmediğini ekliyorum. güneş ışığından açılmış saçlarım sakinleştikçe önüme düşüyor ve oda dışarıdan gelen rüzgarla deniz kokuyor.

güney amerika'yla orta amerika'yı ayıran doğal sınırdan, darien milli parkı'ndan bahsediyorlar ve malı panama'ya geçerek, parkın içinden costa rica'ya; amerika'ya, vahşete, beyaz adamlara ve aklıma gelebilecek her türlü tehlikeye doğru geçirmem gerektiğini söylüyorlar.

bir yılı aşkın zamandır tanrının kan görmekten en çok hoşlandığı topraklarda yaşıyorsun kızım, fıstık gibi beyaz bir yavrusun ve şimdi bana kendi adamlarının, gringoların olduğu yere geçmekten korktuğunu mu söylüyorsun, diye soruyor pepe; beelzebub, krem rengi lavantalar ve göğsüme batırdığım ve böylece hayat bulduğum broşlardan habersiz, en çok irkildiğim şeyin gerçek dünya, konuşan insanlar, sabahlar ve geceler olduğunu bilmiyor; ona tüm bunları anlatamayacak denli yorgun hissediyorum kendimi.

çiçek böcek seviyormuşsun sen?

birden doğruluyorum, aklıma içi suyla dolu tombul yeşil yapraklar, kırmızı ayva çiçekleri, dikenli güller, arkalarına saklanabileceğim gri çalılar geliyor; çocukca bir masumiyetle, park büyük mü, diye soruyorum.

pepe iğrenç şekilde şeytanı anımsatarak sırıtıyor. ah be yavrum, tek derdin bu olur umarım, tanrı bizi kutsasın, diyor ve rom dolu bardağını benimkine hafifçe vuruyor.

rio - 28

bir uçak biletine bakar, ve sana söylüyorum, kapatılırsın, dediğini hatırlıyorum gözlüklü doktorumun; iyiliğimden ve içimde bir yerlerde sakladığımı sandığı iyi niyetten ötesini istemeyen benden. bense, çok uzak diyarlarda, güneşin hiç batmadığı veya hiç ışımadığı, mefisto'nun akşam yemeğinde masama misafir olup rosto yediği, yanındaki haşlanmış patateslere dokunmadığı; mumların hiç bitmediği, bu yüzden hiç sönmediği, kimsenin konuşmadığı ve herkesin 'ben'liğinden kilometrelerce ötelere savrulmuş olduğu o bilinmez, boyutsuz, kuru ve loş alandaydım; tek başımaydım. maddiyattı söylenilen her söz, edinilen her mizaç, içilen içkiler, tozlar; satılıktı; içimdeki o koskoca, bomboş, loş odayla hiçbir alakası yoktu tüm bunların; orada tek başıma, leylak rengi kanepemde beni insanlığa davet eden tüm taraflarımı göz ardı ediyordum, orada normaldim, iyiydim, iyiliğe adanmış her türlü sıfattım; o boyuttaki iyiliğin, bulunduğum gerçek dünyanın tehlikesi ve çirkinliğiyle uzaktan yakından bir ilgisi yoktu, olamazdı.

bundandı tam anlamıyla, bıçağı şeytan'ın karnına saplamanın kolaylığı, çıkarıp tekrar saplayabilmenin, akan kanı dikkate almamanın, tamamen idrak halinde olsam dahi umursamamanın, gözlerinden akan yaşı fark edince ona acıyamamamın nedeni; ve o anda hissettiğim tek şeyin arkada çalan vals, rüyalarımda yaktığım binalar, insan boyutundaki şişler, ve iskeleden görünen dev, yeşil balinalar olması.

rio - 27

yeşil kanepeden yavaşça kalkıyor pepe, ensesini kaşıyarak salonun solunda duran ahşap masaya ilerliyor, yıkanmamaktan üzerinde gri su lekeleri oluşmuş geniş ağızlı cam bardağa eline aldığı rom şişesinden bolca boşaltıyor, rom şişesini eline aldığı kolundaki mavi damarlar ve çıkık kol kasları yüzünden suratımda oluşan tiksintiyle karışık korku ifadesinin manuel'in canını sıktığını, ortada bir bela olduğu gerçeğini kavradığını fakat detaylardan tamamen dışlanmış olduğundan öfke duyduğunu hissediyorum, elini tutuyorum, bu işte beraberiz, öyle olsun küçük kız, ama bana tüm detayları vermelisin, sonunu görmediğim tünele girmem ben. konuştuklarımızdan hiçbir şey anlamamış olan pepe elinde tuttuğu bardakla adımlarının arasında yavaşça sallanarak gelip karşımıza oturuyor, lo siento, no tengo mucho de esto, diyerek bardağı gösteriyor, şeytani sırıtışı yüzünden hiç eksik olmuyor, neden buradasınız diye sormasını bekliyoruz; manuel zihninde on dakika önce yaşanmış sahneyi silip, uygun bir cevap hazırlamaya çalışırken ben sabahlığımın ipleriyle oynuyorum, sakin ve arınmış hissediyorum, korkmuyorum, pepe bu sırada romundan büyükçe bir yudum alıp, dişlerini gıcırdatıyor, sırıtarak, e, usando o?. manuel'e bakıyorum. kısa saplı bir meyve bıçağıyla diyorum; mide asidi vücuda yayılırsa acıya dayanmak güç olabilir.

pepe sağ elini yumruk şekline getirip çenesinin altına koyuyor, bir sigara yakıyor, sigara çıplak bacaklarının arasından tüterken başını arkasına çevirip pencereden dışarı bakıyor, güneş parlıyor, kuş sesleri geliyor, kısa bir sessizlik oluyor, neden sonra pepe aniden ayağa kalkıyor, iki adımda kasık kemikleri başımın hizasında beliriveriyor, at kuyruğu saçlarımdan sertçe çekip ayağa kaldırıyor beni, beelzebub, lavantalar, tozlar, gemi güverteleri, kısa eteklerimin altından görünen çıplak bacaklarım, uzun çoraplarım, annem, istanbul'dan kalkan vapurlar, sahile vuran kirli sular; bir an aniden şerit akıyor gözlerimde, kendimi bırakıyorum, manuel engelleyecek oluyor, pepe boşta kalan elini sertçe manuel'in suratına yaklaştırıp kıpırdamamasını işaret ediyor, saçımdan tutan kolunun ve bedeninin arasında ufak bir fareye benziyorum, birden çekiyor elini saçlarımdan ve yanağıma hafifçe vuruyor, plano está funcionando, diyor, işte şimdi seni görevlendirebilirim.

rio - 26

eve alınan meyveler, papayalar, çarkıfelekler, içinden yeşilimsi sular akan dikenli tropik ağaçlardan gelenler, için kullanılan mavi saplı meyve bıçaklarını bileyerek ve şeytan'ın eve giderek geciken saatlerde, saçı başı darmadağın, beyaz atleti kirlenmiş, göz bebekleri küçülmüş ve yalpalayarak girmesini izleyerek geçiriyorum vaktimi. lokantaya uğramıyorum, gutlu diego'nun çok aldırış ettiği yok, sokaktaki gongoraları izlerken aniden pencereden atlamaya karar veren karısı nina'nın cenaze işleriyle uğraşıyor besbelli; ne tabut alacak veya doğru düzgün bir cenaze merasimi düzenleyecek parası ne de nina'nın sokaktaki süprüntü pembe çiçekleri seyrederken aşağıya düştüğüne inanacak maneviyatı var; şeytan'a o gün kaç tamale sattığım, bira dağıttığım kaç adamın kalçalarımı çimdiklerken dirsekleriyle değdikleri zayıflıktan üzerlerinde kuru yaralar çıkan kasık kemiklerimden duyduğum dehşet acı hakkında yalan söylüyorum; ne kasık kemiklerimin üzerindeki kırmızı lekeli sargı bezlerini ne de paranın giderek azaldığını anlıyor şeytan; mavi saplı meyve bıçaklarımı her gün niye bilediğimi de zaten sormuyor. 

nefes al yavaşça, tamam tut şimdi, yavaşça bırak. nefes al yavaşça, evet tut, tut, tut, şimdi yavaşça bırak, adresini verdiğim doktora git derhal, yatıştırıcı verecek sana, ve tanrı aşkına beynini küçük bir bonobo yavrusunu taklit edecek denli küçültmüş şu pis tozları bırak, bir uçak biletine bakar, ve sana söylüyorum, kapatılırsın. 

ailem, doktorlar, sevmediğim adamlar, konuşamadığım kadınlar, içmekten bir türlü sıkılamadığım limonlu cinler, eski evimin yerlere kadar inen mavi camlarından görünen kiraz ağacı ve toprağa ekilmiş domatesler; geçmişim, coğrafyanın orasına burasına dağılmış durumda duygularım, tepkilerim, artık yutmakta zorlandığım meniler, tavuk suları, hiçbir şey verdiğim karardan caydıramıyor beni; iyi çizilmiş bir plandan daha güzel ve tahrik edici olan bir şey varsa o da gelecekte bir gün simsiyah saçlı kişisel bir pan'ın varlığının verdiği umut. 

rio - 25

on iki adım, uzmanlık alanı madde bağımlılığı olan, gözleri ileri derecede bozuk kadın terapistler ve koşarak sahile doğru kaçtığım bir cumartesi sabahıyla başladı aslında tüm hikaye.

şeytan yok, üzüm bağlarında koşturuyorum, çevremi algılama düzeyim gayet açık ve net, bir yandan da sekize bölünmüş durumda tüm gerçekliğim, sabit fikirlerim ve değişken fikirlerim var, duyumsuyorum dünyayı fakat duyumsayabildiğimi midemde büyüdüğünü sandığım çiçekler kadar açıklayabiliyorum; açıklayamadığım tüm parçalarını o sekizgenin, konforlu bir rahatlığa büründürmek adına, uyuşturuyorum, ve bağımlılığım buradan doğuyor, irice ve ana karnından çıkarken hiç ağlamayan bir bebek gibi. 

aslında şeytan yok, onun bir gölgesiyle yaşıyorum, bir eko hali; ki tüm şehri, kıyı şeridini, sevdiklerimi, özlediklerimi, en çok kırdığım herkesi arkamda bırakmama yol açacak bir kaçış, bağımlılıklarımla daha da çok yükselen cesaret hissi, tüm vücudumu sarmaşıklarla kaplayan his, kalbimi hafifleten, suya batırıp çıkaran; arşimet can çekişiyor hesabı bir kaçış yaşıyorum hayatımdan, şeytan da katalizörüm oluyor; taşlarla vücudumu delmeme bir mazeret, kolay yollardan ulaşılabilen tozlar, katlanmama gerek dahi olmayan engin bir cahillik, ve uzaklaşmak, yani kendinden uzaklaşmak değil, tersine, tahrip ettiğim bütün organlarımı yanımda götürüyorum, kaşarlanmış ruhumu yanımda götürüyorum; değişecek olan tek şey gürültü, cevap vermek durumunda kaldığımda hastalandığım gürültü, sessizliğe ve sorgusuzluğa duyulan dayanılmaz özlem, alkolle pekişen bütün yaratıcılık, renkler, aklın getirdiği kristal değerinde olma hissi; şeytan da romlarıma ortak olacağını, romlarımdan sonra sıranın bana geleceğini düşüneduruyor, kendi gemini azıya almış olduğunu, her an kaçabileceğini.

işte tam da bu kristal histen çıkıyor tüm bağımlılık; yapacaklarımı hayal edebilme ve hayallerini yapabilme hali, uyanıkkenki rüya, rüyadayken yaşanılan ayıklık hali. kurtulamayacağımı bilmemin yarattığı körleştirici, uyuşturucu, şairane duygu. 

rio - 24

pepe'nin oturduğu yeşil kanepenin arkasında uzanan çam ağaçlarına, ve çam ağaçlarının arkasında ufacık görülen maviliğe bakıyorum, gözlerim dalıyor. hep okyanusa bakıp ellerimi sıcak kumun içine daldırmayı, sıcaktan mayışmayı ve dakikalarca uyumayı, yanımdan geçip giden insanları görmemeyi ve uyandığımda yalnız olmayı hayal etmiştim diye geçiyor aklımdan; o pis gemiden indiğimizde aklımda kanalizasyon boruları ve mavi saplı meyve bıçakları yoktu hiç.

pepe manuel'e hararetle anlatıyor, arada uzun parmaklarıyla beni gösteriyor, üzerimdeki uygunsuz beyaz gecelikten bahsetmedikleri apaçık, beni tanıdığını anlıyorum, sesimi çıkarmıyorum, manuel arada sırada irkilerek yüzüme bakıyor, ben rengi atmış halıya.

hep yalan söyledim, geride kalmayı tercih ettiğimden, ve ne zaman öne çıkmak istesem biriktirdiğim tüm doğrular fışkırdı içimden, fazla kirli suyu içinde barındıramayıp patlayan rögar kapakları gibi; beni gül dikenleriyle besleyen yalanlarım, kısa zaman da olsa rahat uyumamı sağlayan gizlerim, annemin hiç öğretmediği cinayet şekillerim, dünya üzerinde tanıdığım kimsede göremediğim, bu yüzden beni sonunda yapayalnız bırakan durmayı bilememe halim, hepsi birikiyor içimde, çam ağaçlarına, küçük okyanus parçasına, yeşil kanepeye, rengi atmış halıya bakarken.

pepe diyorum, sesim istediğimden daha yüksek çıkıyor, bir duraksama oluyor, manuel bana bakıyor, pepe'ye onu öldürdüğümü söyle diyorum. manuel anlamaz gözlerle yüzüme bakıyor, eli gömlek cebindeki sigara paketini arıyor. söyle diyorum, anlayacak.

ella lo mató diyor manuel, pepe bir an duruyor, o bezmiş ve şeytani suratından beklenmeyecek bir iki saniyelik bir şaşkınlık görüyorum gözlerinde, sonra şaşkınlık geçiyor, sırıtıyor. esta chica? que mató al demonio? mentiras!

rio - 23

şeytanla rio'da geçen günlerim aynı sıradanlıkta, aynı lokantaya yürüyüp, aynı kirli mutfağına girmekle, aynı sokak kedilerini görmekle, ve aynı sayıda sigara içmekle geçse de gecelerim tozdan ve alkolden kaynaklı tuhaf rüyalarla renkleniyor. peygamberler görüyorum, dünya sularını yok eden, kafalarındaki basket topları büyüklüğünde tümörlerle yaşayan, tümörlerin içinde kendi suratları. martıların et yiyici sesleri, kedi tüyleriyle boğulan yaşlı, şişman kadınlar, lezzetli çorbalarla, dana rostolarla dolu sofralar, şişelerce tatlı şarap, onlarca daktilonun yan yana durduğu camekanlar, dini kitaplar, yeni delhi'nin hiç görmediğim sokakları. rahat ve huzurlu uykum çiğ sabah güneşi odaya dolmaya başladığı ve perdelerin yetmediği anda bozuluyor, şeytan yüzüne su çarpıyor, yatak odası penceresinin yanından aşağıya inen borunun dibinden su sesleri geliyor. kabusum bu zamanlarda başlıyor.

cinselliği şiddetle bağdaştırdığım ve bundan sapıkça zevk aldığım zamanların çok gerilerde kaldığı, dikenlerle dolu sapsarı bir çölün ortasındayım o yatakta. 

beynimin artık göstermekten aciz olduğu reaksiyonları vücudum gösteriyor: çürüklerim, yaralarım ve topallayan sol bacağım. vacio boyunun yettiği yaralarımı yalamaya kalkışıyor, tuzlu ve nemli dili kabuk bağlamamış olanları yakıyor, vacio bacaklarımı yaladıkça kendime öğle vakti koyduğum romların zamanı giderek sabaha kayıyor.

yalan söylüyorsun, pepe'nin kuyruğundan ayrılmayan o sarışın bok torbasıyla yatıyorsun ve bana hastalık bulaştıracaksın. zırvalamayı kes, kes, pepe şehirden ayrıldı, hayal görüyorsun. seni öldüreceğim şeytan, bunu sakın aklından çıkarma. çok içiyorsun kızım. git uyu, işine geç kalma, paraya ihtiyacımız var.