apati

bir kartal nasıl
odasız koridorları veya
kapısız salonları
anımsatan kanatlarını
çırpmadan
havada saatlerce
asılı kalıyor,
süzülüyorsa,
ben de hayatı, hayalleri, boş odaları, beyaz yatakları,
kırık ve çatlakları
böyle kalarak, durarak,
bakarak,
bazen bağırarak ve sessiz sessiz ölerek
içim içimi
yemeden
vermeden
almadan
konuşmadan
gerçekleştirmeden ve elimde tutmadan
yaşıyor gibi
yapıyorum,
ve neticede benim,
boynunu kırarak öldürüp
parçalayarak yiyebileceğim
kurbanlarım olması
besin zincirinin
beklenebilir bir halkası olarak
karşılanmıyor
acı ve tatsız
bir şekilde.