15052012

pencerenın ahşap pervazları rüzgardan kırılacaktı, güneş batıyordu, yediverenlerle kapanmış verandanın önünden iki kedi geçti.

içeride dinginlikle bekliyordu, kadife koltuğun üstünde bacak bacak üstüne atmış, arkasına yaslanmış oturuyor, sessizliğin içinde, sol elinde bir bardak, sağ elinde bileğine dolanmış kırmızı bir kurdele ile karşıda sarı duvara bakıyordu. gözüne kare bir fotoğraf çerçevesi ilişti, alabalıklarla dolu yapay bir havuzun yanında çömelmiş, sırıtırken çekilmiş bir çocukluk fotoğrafıydı bu; dudaklarının kenarları hafifçe büküldü yukarı doğru, kısa bir nefes verdi, bardağından bir yudum aldı.

tüm zamanların ötesiydi, zamanın arkasındaydı, önündeydi, yanından geçiyor, üstünden atlıyordu, düşündüğü, kafasını kurcalayan tek şey anlatacak bir hikayesinin olduğu, ancak hikayesi, öylece, boşluklarla, boşlarla, durmakla dolu olduğundan salt, bomboş bir hikayenin içinin nasıl doldurulacağıydı. nefes alıp verdi. nefes alıp verdi. yavaş, kısa nefeslerdi. çıt çıkmıyordu. parkelerden çatlak sesler geliyor, genleşiyorlardı. dünü, yıllar öncesini, bugünü ve yaptıklarını düşündü. nefes alıp verdi.

bilmemekle başlayacaktı. çünkü bilmemek kırmazdı, sinirlendirmezdi; bilmemek bir zümreye ait değildi, bilmemekle övünülemez, gurur duyulamaz, bilmemekle zengin olunamaz, fakirleşilemez, kazanılamaz, kaybedilemezdi. bilmemek, var edemezdi yani; bilmemekle var olamazdın, yok da olamazdın, bilmemekle; alıntılarla, yarım yamalak fikirler ve mide bulandıran kendine güvenlerle, hırsızlarla, küçüklerle, büyüklerle yaşayamazdın, tutunamazdın, susup, kalırdın.