rio - 26

eve alınan meyveler, papayalar, çarkıfelekler, içinden yeşilimsi sular akan dikenli tropik ağaçlardan gelenler, için kullanılan mavi saplı meyve bıçaklarını bileyerek ve şeytan'ın eve giderek geciken saatlerde, saçı başı darmadağın, beyaz atleti kirlenmiş, göz bebekleri küçülmüş ve yalpalayarak girmesini izleyerek geçiriyorum vaktimi. lokantaya uğramıyorum, gutlu diego'nun çok aldırış ettiği yok, sokaktaki gongoraları izlerken aniden pencereden atlamaya karar veren karısı nina'nın cenaze işleriyle uğraşıyor besbelli; ne tabut alacak veya doğru düzgün bir cenaze merasimi düzenleyecek parası ne de nina'nın sokaktaki süprüntü pembe çiçekleri seyrederken aşağıya düştüğüne inanacak maneviyatı var; şeytan'a o gün kaç tamale sattığım, bira dağıttığım kaç adamın kalçalarımı çimdiklerken dirsekleriyle değdikleri zayıflıktan üzerlerinde kuru yaralar çıkan kasık kemiklerimden duyduğum dehşet acı hakkında yalan söylüyorum; ne kasık kemiklerimin üzerindeki kırmızı lekeli sargı bezlerini ne de paranın giderek azaldığını anlıyor şeytan; mavi saplı meyve bıçaklarımı her gün niye bilediğimi de zaten sormuyor. 

nefes al yavaşça, tamam tut şimdi, yavaşça bırak. nefes al yavaşça, evet tut, tut, tut, şimdi yavaşça bırak, adresini verdiğim doktora git derhal, yatıştırıcı verecek sana, ve tanrı aşkına beynini küçük bir bonobo yavrusunu taklit edecek denli küçültmüş şu pis tozları bırak, bir uçak biletine bakar, ve sana söylüyorum, kapatılırsın. 

ailem, doktorlar, sevmediğim adamlar, konuşamadığım kadınlar, içmekten bir türlü sıkılamadığım limonlu cinler, eski evimin yerlere kadar inen mavi camlarından görünen kiraz ağacı ve toprağa ekilmiş domatesler; geçmişim, coğrafyanın orasına burasına dağılmış durumda duygularım, tepkilerim, artık yutmakta zorlandığım meniler, tavuk suları, hiçbir şey verdiğim karardan caydıramıyor beni; iyi çizilmiş bir plandan daha güzel ve tahrik edici olan bir şey varsa o da gelecekte bir gün simsiyah saçlı kişisel bir pan'ın varlığının verdiği umut.